భయం...

----------------------------------------------------


అర్ధరాత్రి ఒంటిగంట అవుతుంది. పొలాల మధ్యనుండి సన్నని రహదారిలో నడుస్తూ వస్తున్నా.
వెన్నెలకాంతిలో చుట్టూ చెట్ల నీడ మద్య కనిపిస్తున్న రహదారి వెంబడి, ఒంటరిగా, ఎవరూ తోడులేరు నాకు., నేనెందుకు అక్కడున్నానో కూడా తెలియదు. అపుడపుడూ వస్తున్న ఏవో వింత శబ్ధాలు , నేను నడుస్తున్నప్పుడు నా కాలికింద నలుగుతూ అరిచే ఎండుటాకుల శబ్ధాలు తప్ప అంతా ప్రశాంతంగా ఉంది.

మేఘం అడ్డొచ్చి వెన్నెల కాస్తా కటిక చీకటిగా మారింది. చుట్టూ పర్వతాల్లాంటి ఆకారాలతో జుట్టు విరబూసి ఊగుతూ నిలబడి ఉన్నట్లుగా చెట్లు తప్ప ఏదీ సరిగా కనపడటంలేదు. నాలో కాస్త భయం మొదలయ్యింది. చెమటలు పడుతున్నాయి.. వడివడిగా అడుగులు పడసాగాయి.
ఎండుటాకుల కేకలు.. ఎక్కవయ్యాయి. చీకట్లో ఎటువైపు వెళుతున్నానో తెలియదు. నా గుండె శబ్దంలో వేగం పెరిగి నాకు వినిపించేలా కొట్టుకుంటుంది కాబట్టి పరుగుతీస్తున్నట్లు మాత్రం తెలుస్తుంది.

మేఘం మెల్లమెల్లగా తప్పుకుంటున్నట్లుంది.. మసక కాస్త తగ్గి వెన్నెల రాసాగింది.. చుట్టూ కొత్తగా ఉంది. నేనెప్పుడూ చూడని ప్రదేశంలా ఉంది. నేను రహదారిపై లేను. తలపైకెత్తి చూసి, పొడవాటి కొబ్బరిచెట్ల మధ్యలో పరుగుపెడుతున్నాననీ తెలుసుకున్నాను. నల్లని నేలపై, అక్కడక్కడా ముగ్గు చల్లినట్టుగా ఉంది వెన్నెల కొబ్బరిచెట్లనీడ వలన. ముగ్గు ఉన్న దారిలో అడుగులేస్తూ వెళుతున్నా. అలసిపోయి పరుగుతీయలేక ఆగిపోయా. ఏదో నా వెనుక వస్తున్నట్లుగా అనిపించింది. వెనక్కితిరిగి చూసా.

ఎదో పెద్ద కోన్ లాంటి ఆకారం నాపై పడుతున్నట్లనిపించి లేచి ప్రక్కకు తప్పుకున్నా. ఆ ఆకారం ఒక్కసారి దూరంగా తిరుగుతూ వెళ్ళి మళ్ళీ నావైపుగా వస్తుంది. దగ్గరకొచ్చేకొద్దీ ఝుమ్మంటూ తిరుగుతున్న శబ్దం ఎక్కువైంది. లేని ఓపిక భయం తీసుకురాగా మళ్ళీ పరుగుతీసా.

దబ్ అని పెద్ద శబ్దం, తరువాత అంతా నిశ్శబ్దం. పదినిముషాలు గడచుంటుంది. చెవులకు ఏదీ వినపడటంలేదు. వెన్నెలకూడా మాయమైంది. కటిక చీకటి అలముకుంది. నేను సగంనీటిలో పడి ఉన్నట్లు అనిపించింది. ఏమైందో తెలియదు. వెనక్కుతిరిగి పరుగెడుతూ చెట్టుని ఢీకొని ప్రక్కనున్న నీటిగుంటలో పడ్డానేమోనని అనుకున్నా. ఓపిక నశించింది.. అలాగే నెమ్మదిగా లేచి పాకుతూ చెట్టుకు జారబడ్డాను. వెంబడిస్తున్న ఆకారం గుర్తొచ్చి నలువైపులా చూసా.

హమ్మయ్యా లేదులే అనుకున్నంతసేపులేదు, ఈ సారి ముందు నుండి దూసుకొస్తుంది. మళ్ళీ లేచి పరుగు. నా పరుగుతో పాటే అలోచనలు కూడా వస్తున్నాయి. ఎటువైపు తప్పుకోవాలో తెలియటంలేదు. ఈ సారి వెనక్కతిరిగి చూడకుండా పరుగెడుతున్నా. ఏదో గ్రహాంతరవాసులు వేసుకొచ్చిన ఫ్లైయింగ్ సాసర్ లా అనిపించింది. అది తిరుగుతున్న శబ్ధాన్ని బట్టి నా ప్రతిఅడుగు మారుతుంది, వేగంపుంజుకుంటుంది. నాకు ఆయాసం ఎక్కవైంది. ఇక పరుగుతీసే ఓపికలేదు. కానీ భయం నన్ను ఆగనివ్వడంలేదు.

(ఇది నాకు నాలుగేళ్ళప్పుడు వచ్చిన ఒక కల)

--------------------------------------------------------

తోటి ఉద్యోగులతో కలిసి కేంటిన్ లో టీ త్రాగుతూ కబుర్లుచెప్పుకుంటున్నాం. మాలో ఒకతను నిన్న ఎందుకు ఆఫీసుకు రాలేదో వివరిస్తున్నాడు. “పన్నునొప్పిగా ఉందని డాక్టర్ ని కలిసా.. , పన్నుతీసేయాలన్నాడు... నేను సరే అన్నా, మత్తు ఇంజక్షన్ ఇచ్చాడు... సన్నని స్టీలు పట్టకారు తీసాడు.. నాకు అది చూడగానే భయంవేసింది. చెమటలు పట్టాయి.. గుండెవేగంగా కొట్టుకోసాగింది. ఏం పర్లేదు భయపడకు అంటూనే... డాక్టర్ తన కాలు కుర్చీకి తన్ని గట్టిగా నా పంటిని పట్టకారుతో లాగుతున్నాడు. నేను భయంతో, నొప్పితో కేకలువేసాను… .. .. ..” ఇలా అతను చెప్పుకుంటూపోతున్నాడు.

నాకు అక్కడ జరుగుతున్నదంతా చాలా విచిత్రంగా అనిపించింది. వాళ్ళుమాట్లాడుకునే మాటలు,అదే టాపిక్ , అదే ప్రదేశంలో ఆ మనుషులు, అదే సందర్బం ఇంతకుముందెన్నడో, ఎప్పుడో జరిగినట్లు తోస్తుంది. అతను చెప్పబోయే మాట నాకు ముందుగానే తెలిసినట్లు అనిపించింది. ఎక్కడ జరిగిందా అని నేను ఆలోచనలో పడ్డాను. గుర్తురావడంలేదు. కానీ ఎక్కడో ఇలాంటిదే జరిగిందని మాత్రం ఖచ్ఛితంగా చెప్పగలను. ఇది కల కాదు నిజం. కానీ నాకు ఒకప్పుడు వచ్చిన కలకి దీనికీ ఏదో సంబంధం ఉందనిపించింది. గుండె దడ మొదలయ్యింది, చెమటలు పోసాయి. నాలో భయం మొదలయ్యింది. అక్కడనుండి లేచి వెళ్ళిపోయాను.

రెస్ట్ రూమ్ కి వెళ్ళి, చెమటలు పట్టిన మొహం కడుకున్నాను. అద్దంలో చూసుకుంటూ ఇంకా ఆ అలోచనతొనే ఉన్నాను. ఎక్కడ చూశానో అదే సందర్బం అని. బయటకొచ్చి చూసేసరికి కేంటిన్లో ఎవరూలేరు. అఫీసుమొత్తం కాళీగా ఉంది.నేను లోపలికి వెళ్ళి రొండు నిముషాలు కూడా కాలేదే?, ఇప్పటివరకూ ఉన్న వాళ్ళంతా ఏమైపోయారో ఏంటో?, అని వెతికా. ఒక్కరూ లేరు. సెక్కూరిటీ అతను కూడా లేడు అతనుండవలసిన స్ధానంలో. నాకు మళ్ళీ భయం మొదలయ్యింది. వడివడిగా అడుగులేస్తూ అఫీసు బయటపడ్డా.